Anasayfa
Paz Mart 01, 2015 3:38 pm tarafından 
Karşısına geçip baktığınızda iştah kabartan bir yanı vardır görüntünün… bir yandan imrenirken o sarmaşdolaş görüntüye; diğer yandan hayret edersiniz “Nasıl oluyor da bunlar birbiriyle düğüm haline gelmiyor?” diye…
Çatalınızı her dokundurduğunuzda, birinin canını yakıyorsanız eğer, diğerleri de aynı acıdan aynı hareketlenmeden nasibini alıyordur Bulunduğu noktadan başka yönlere doğru kaymaya başlıyordur hamlelerinizle…
Çatalınıza dolandırmaya başladığınızda, bir kaçının bir arada oluş, birbirlerine tutunuşları mutlaka dikkatinizi çekecektir aynı zamanda…
…ilginç olan yanı; tüm bu bütünsel görüntünün yanında, aradan tek bir spagetti tanesini seçip almak istediğinizde de kolayca çekebilirsiniz içlerinden… sanki diğerleriyle hiçbir bağlantısı yokmuş gibi… diğerlerinin, onun ayrı oluş ve hür oluşuna hiç müdahale etmeden, kendi dünyasında serbest uçuşlar yapmasına izin verircesine, aralarından kayıp gidişine izin verişini izlersiniz…
O taneyi ayrı bir tabağa koyduğunuzda, kendi başına yapabileceklerini izlemekten haz alırsınız Çünkü kocaman bir tabağın içinde, dilediği şekli alabilecek ve birliktelik görüntüsünün benzerini tek başına ortaya koyabilecek kadar becerikli bulursunuz taneyi…
Tek olduğunda, kendi başına kalması gerektiğinde nasıl davranacağını öğrenmiş görüntüsünün bizlere öğretmesi gerekenleri düşündüm dün gece!
Keşke ailelerimiz de kıvamında pişmiş bir tabak spagetti gibi olsa dedim kendime!
Tabaktaki bütünlük, ailenin tamamını temsil etse…! ahenkle dans ediş, sarmaşdolaşlık; aile bireylerinin birbirleriyle yakın ilişkisini ve yakın duygusallık mesafesinde yaşayabilmelerini kapsasa?
Ama tek tek olabilmeleri, birbirlerine yapışmamaları mümkün olsa aynı zamanda! Yalnız hissedişten uzak, kendinden emin görüntüsü içinde yaşayabilmesini görebilsek evimizdeki tek tek her bir kişinin…
Dış dünyalarında, sosyal ortamlarında yani birey olmaları gereken yerde “bütünden kopan şaşkın görüntü vermeyecek kadar” donanım sahibi olarak da yetişebilseler kendi çekirdek ailelerinde…
Hem onlarla mutlu… hem onlarsız ayakta durabilecek kadar güçlü…!
Metafor işte…!
Aklıma geldi…!
Hafta sonu Aile Terapileri ile ilgili bir çalışma toplantısına katıldığımda aklıma geldi bu metafor… “spagetti metaforu”… grupla paylaştım ve arkadaşlarımda farklı çağrışımlar yapacağını düşünüyorum Metafor bu! Herkeste farklı duyguları ortaya çıkarması mümkün elbet Ben kendi çağrışımlarımı sizinle paylaşmak istedim Siz de kendi çağrışımlarınız için aklınızın önünü açık tutun yeter!
Öğle yemeği saatinize denk gelmemesi dileğiyle…
Sevgiyle kalın…
Psikolog Mehtap Kayaoğlu
Çatalınızı her dokundurduğunuzda, birinin canını yakıyorsanız eğer, diğerleri de aynı acıdan aynı hareketlenmeden nasibini alıyordur Bulunduğu noktadan başka yönlere doğru kaymaya başlıyordur hamlelerinizle…
Çatalınıza dolandırmaya başladığınızda, bir kaçının bir arada oluş, birbirlerine tutunuşları mutlaka dikkatinizi çekecektir aynı zamanda…
…ilginç olan yanı; tüm bu bütünsel görüntünün yanında, aradan tek bir spagetti tanesini seçip almak istediğinizde de kolayca çekebilirsiniz içlerinden… sanki diğerleriyle hiçbir bağlantısı yokmuş gibi… diğerlerinin, onun ayrı oluş ve hür oluşuna hiç müdahale etmeden, kendi dünyasında serbest uçuşlar yapmasına izin verircesine, aralarından kayıp gidişine izin verişini izlersiniz…
O taneyi ayrı bir tabağa koyduğunuzda, kendi başına yapabileceklerini izlemekten haz alırsınız Çünkü kocaman bir tabağın içinde, dilediği şekli alabilecek ve birliktelik görüntüsünün benzerini tek başına ortaya koyabilecek kadar becerikli bulursunuz taneyi…
Tek olduğunda, kendi başına kalması gerektiğinde nasıl davranacağını öğrenmiş görüntüsünün bizlere öğretmesi gerekenleri düşündüm dün gece!
Keşke ailelerimiz de kıvamında pişmiş bir tabak spagetti gibi olsa dedim kendime!
Tabaktaki bütünlük, ailenin tamamını temsil etse…! ahenkle dans ediş, sarmaşdolaşlık; aile bireylerinin birbirleriyle yakın ilişkisini ve yakın duygusallık mesafesinde yaşayabilmelerini kapsasa?
Ama tek tek olabilmeleri, birbirlerine yapışmamaları mümkün olsa aynı zamanda! Yalnız hissedişten uzak, kendinden emin görüntüsü içinde yaşayabilmesini görebilsek evimizdeki tek tek her bir kişinin…
Dış dünyalarında, sosyal ortamlarında yani birey olmaları gereken yerde “bütünden kopan şaşkın görüntü vermeyecek kadar” donanım sahibi olarak da yetişebilseler kendi çekirdek ailelerinde…
Hem onlarla mutlu… hem onlarsız ayakta durabilecek kadar güçlü…!
Metafor işte…!
Aklıma geldi…!
Hafta sonu Aile Terapileri ile ilgili bir çalışma toplantısına katıldığımda aklıma geldi bu metafor… “spagetti metaforu”… grupla paylaştım ve arkadaşlarımda farklı çağrışımlar yapacağını düşünüyorum Metafor bu! Herkeste farklı duyguları ortaya çıkarması mümkün elbet Ben kendi çağrışımlarımı sizinle paylaşmak istedim Siz de kendi çağrışımlarınız için aklınızın önünü açık tutun yeter!
Öğle yemeği saatinize denk gelmemesi dileğiyle…
Sevgiyle kalın…
Psikolog Mehtap Kayaoğlu
