Sünnet İnkarı ve Gayesi

Bugünlerde birileri dinin temel kaynaklarından biri olduğuna
inandığımız, din olduğuna inandığımız, vahyin bir parçası olduğuna
inandığımız Rasulullah Efendimizin sünnetini ekarte etmeye,
reddetmeye çalışıyorlar. Bize Kur’an yeter, dinimizi yaşamak için bizim
Allah'ın Kitabı'ndan başka birşeye ihtiyacımız yoktur diyerek,
Rasulullah'ı ve sünnetini silerek, kendilerince bir din icad etmeye
çalışıyorlar. Rasulullah'ın Kur’an konusundaki anlayışını ve
uygulamalarını, yeryüzünün en hayırlı nesli olan onun pırlanta
ashabının, onlardan sonra gelen tabiinin, tebeu tabiinin, müctehid
imamlarımızın ve değerli seleflerimizin Kur’anla ilgili anlayışlarının
tümünü yok farzederek, onların tümünün üzerine bir çizgi çekerek
kimilerinin salt akıllarıyla Kur’anı anlamaya çalıştıklarını, bu
iddiayla
ortaya çıktıklarını görüyoruz. Bu sapık anlayışlar karşısında elbette
Rasulullah efendimizin sünnetinin müdafası sadedinde birşeyler
söylememiz gerektiği kanati ve inancındayız.
İslamın temel kaynaklarından birisi olan sünneti reddetme hadisesi
tarihte ilk önce Hicri ikinci yüzyılda ortaya çıkmıştır. Bu konuyu ilk
defa
ortaya atanlar Hariciler ve Mutezililerdir. Hariciler İslam toplumunda
çıkarmak istedikleri fitnenin önünde en büyük engel olarak Rasulullah
efendimizin sünnetini gördüler. İslam tolmumunda Rasulullah
efendimizin sözleri, fiilleri ve takrirleri üzerine kurulan bu son
derece
sağlam yapı var olduğu sürece din konusunda ortaya atılabilecek hiçbir
düşünce, hiçbir akım, hiçbir felsefe müslümanlar tarafından kabul
görmeyecek, hiçbir fitne başarıya ulaşamayacaktı. Onun içindir ki İslam
toplumunda kendi batıl fikirlerini yayarak toplumu yıkmak isteyen
Hariciler ilk önce önlerindeki büyük engel olan sünnete yönelerek onu
yıkmayı, o engeli kaldırmayı deneyip planladılar. Bunun için de şu iki
iddia üzerinde fikirlerini yoğunlaştırdılar:
a: Sünnetin dinde hiçbir bağlayıcılığı yoktur. Dinde müslümanı bağlayan
Allah'ın kitabı'dır. Allah'ın Kitabı'nın dışında uyulmaya layık başka
bir
kaynak, hiçbir otorite yoktur.
b: Zaten Kur’an'ın dışında hiçbir şey Allah tarafından korunmaya
alınmadığından sünnetin, peygamberin hadislerinin doğruluğunda şüphe
vardır. Şüphe üzerine kesinlikle din bina edilemez. Çünki hadisler bir
sonraki nesle aktarılıken içine pekçok yalan yanlış şeyler karışmıştır.
Binaenaleyh dinimizi böyle şüpheli, şaibeli şeylere bina edemeyiz.
Allah'ın lafzan ve manen konrunmuş olan Kitabı'nın dışında başka hiçbir
şeye itimad edilemez.
Mutezile de hemen hemen aynı şeyleri söyledi. Yunan felsefesinin
ürünleriyle karşı karşıya gelen bu insanlar bunları yargılayıp
sorgulayabilecek kadar dinlerini yakından tanıyamamış olmalarının
sonucu olarak tamamen akılcı olan bu felsefi akımların etkisi altında
kaldılar. Bu felsefi akımlar karşısında aşağılık duygusuna, yenilmişlik
psikozuna kapılan ve inançları, akideleri sarsılan bu adamlar
dinlerini,
inançlarını bu felsefi akımlar karşısında tamamen akılcı ölçülere
uyacak
biçimde yeniden yorumlamak, yeniden gözden geçirmek tutkusuna
kapıldılar. Ama dinlerinde reforma yönelen, akıllarına uygun bir
biçimde
dine şekil vermek cinnetine kapılan bu insanların karşısına da yine en
büyük engel olarak Rasulullah'ın sünneti çıkınca onlar da tıpkı
selefleri
gibi sünnete gölge düşürmeye, sünneti reddetmeye yöneldiler. Kur’an'ı
bu felsefi akımlar önünde diledikleri gibi yorumlamalarına engel olacak
peygamberin ve onun sahabesinin örnekliliğini reddettikleri zaman
önlerinin açılabileceğini zannediyorlardı. O zaman Kur’an'ı istedikleri
gibi yorumlayabilecekler ve kendilerine yepyeni bir din
yapabileceklerdi.
Bunun için şu iddiayı ısrarla savundular: "Peygamberin görevi sadece
bize Kur’an'ı getirip ulaştırmaktır. Allahın Rasulü bü görevini
hakkıyla
yerine getirmiştir. Bunun ötesinde Muhammed Bin Abdillah olarak
Rasulullah bizim gibi sıradan bir insandan başkası değildir. Onun
söylediklerinin ve yaptıklarının bizim için hiçbir değeri, hiçbir
bağlayıcılığı yoktur. Onun yapıp söyledikleri sadece kendisini ve kendi
dönemini ilgilendirir. Bizler sadece Kur’an'a yönelir onunla amel
ederiz."
Sünnet hakkında ortaya atılan bu iki fitnenin ikisi de İslam toplumunda
hüsnü kabul görmedi. Muhaddis alimlerimizin ve diğerlerinin ciddi
çalışmaları, ümmetin vicdanının uyanıklılığı sayesinde çok kısa bir
süre
içinde her ikiside ümmet arasında kabul görmeden yok olup gittiler.
Kitab'ı ve sünneti tanıyan sıradan bir müslümanın bile peygamberini bir
posta memuru kabul etmesi elbette mümkün değildi. Onun içindir ki bu
ümmetin mizacı böyle saçmalıkları, bu tür bid’atleri kabule asla müsait
değildir. Nasıl müsait olsun da? Rasulullah efendimizin mubarek
asrından başlayarak Raşid Halifeler, tabiin, müctehid imamlar ve
ümmetin fakihlerinin, muhaddislerinin rehberliğinde gelişerek gelmiş
olan bu İslami hayat düzenini reddederek günübirlik küfür dünyanın
felsefi akımlarının etkisi altında kalarak dinlerini reddedecek
değillerdi
elbette müslümanlar...
Ancak uzun yıllar kül halinde bulunan bu fitnenin asrımızda yeniden
hortlatılmaya başlandığını görüyoruz. Tıpkı hicri ikinci asırda olduğu
gibi
batı karşısında, batı medeniyeti karşısında zihinsel bir yenilgiyi
yudumlamış, kafirler karşısında aşağı-lık kompleksine kapılmış kimi
insanların aynı konuyu bugün gündeme getirmeye çalıştıklarını
görüyoruz.
Son günlerde "İslamı anlamak ve onu hayatımıza aktarabilmek için bize
yalnızca Kitap (Kur'an) yeter. Kur’anın dışında başka hiçbir kaynağa
ihtiyacımız yoktur. Zaten bizim dinimizin temel kaynağı Kur’andır"
iddiası gündeme getirilmeye, ve dinimizin ikinci temel kaynağı olan
sünnetin dinde hüccet olmadığı ve de sünneti ortaya koyan kaynakların
doğruluğundan şüphe iddiaları yaygınlaşıyor. Ne yazık ki tıpkı
öncekiler
gibi ama bu defa batı medeniyeti karşısında aşağılık psikozuna kapılmış
bir kısım insanlar tarafından batılı müsteşriklerin de etkisiyle
Rasulullah
efendimizin dinde temel odak nokta oluşu, ya da şarii yönü reddedilmeye
çalışılmaktadır.
Bu iddialar tıpkı öncekiler gibi tarih boyunca yan yana giden dinin iki
temel kaynağını birbirinden ayırmaya yöneliktir. Kur’an'ı sünnetten,
sünneti Kur'an'dan ayırmaktır. Az evvel de ifade ettiğim gibi bu akım
yeni
ve tesadüfi değildir. Yalnızca Türkiyeye mahsus da değildir. Bunu
gündeme getirenler esasen müsteşriklerdir. Asrımızda sünnete en büyük
şüphe gölgesini düşüren Pr Goldizerdir. Bu adam İslam hukukunun
ikinci temel kaynağı olan hadislerin, Rasulullah efendimizin
sözlerinden
çok, Şam bilginlerinin görüşleri olduğunu iddia etti. Hadis diye
kitaplarda yazılı olanlar peygambere ait sözler değil bir kısım
insanların
sözlerinden ibarettir dedi. Maksadı müslümanlar nazarında değerli bir
mevkii olan sünneti sarsmak, Peygamberimiz ve onun sünneti
konusunda zihinleri saptırıcı şüphe tohumları atmaktır.
Aynı akımın Hindistanda önce Mehdilik, sonra da Peygamberlik
iddiasıyla ortaya çıkan Mirza Gulam Ahmed tarafından savunulduğunu
görüyoruz. Bu nevzuhur adam da, sünnete en büyük darbeyi vurmalıydı
ki, kendi Peygamberliğini yutturabilsin. Bunlardan ayrı olarak bir
takım
modernist yazarlar da bunların tilmizi olarak aynı iddiayı
savunmuşlardır. Bu sünnet düşmanı modernistlerin iddiası şöyledir:
a: Eğer İslamı anlamada Kur'an kadar Sünnet de önemli olsaydı, Cenab-ı
Hakk bunu bize Kur'anda bildirirdi. Biz de Kur’an kadar sünneti de
anlamağa mecbur olurduk ve Sünnete de değer verirdik.
b: Rasulullah'ın sünnetini, anlayışını ancak kendi dönemi ve kendi
toplumu için geçerli kabul etmek lazımdır. Halbuki devir ve şartlar
değişmiştir. Değişen asrın şartlarına sünneti tatbik edemeyiz.
c: Hadisler çok zor şartlar altında toplanmıştır. Bunlara yalan karışma
ihtimali çok fazladır. Binaenaleyh sünneti bir kenara bırak-mak
zorundayız. Hatta bu insanların gençlere; Hadis-lerle kafanızı bozmayın
diyecek kadar Allah Rasulüne saygısızlık ederek Kur’ancı kesilirler.
Temel iddiaları bunlardır.
İbni Hazm zamanında da hicri 500 lerde kendilerine Kur'ancı denen bir
grup zuhur eder. Bunların iddiasına göre herşey Kur'anda vardır. Hatta
birisi sormuş, peki Hz. Alinin sakalının sık Hz. Muaviyenin sakalının
seyrek oluşu da var mı? Ama bunlar bir taraftan Kur’ancı kesilirken
sünneti ekarte etmişler. Bize sadece Kur’an yeter, kulluğu yaşayabilmek
için sadece Kur'an yeter, onun dışında başka kaynağa ihtiyacımız yoktur
diyerek sünneti inkar etmişler. Veya "işte efendim sünnetin
intikalinde,
sübutunda süphe vardır, bu yüzden zaman içinde içine yalan yanlış
şeyler
karışmış bir şeyi delil kabul edemeyiz" diyerek reddetmişler.
Peki hedefleri neydi bu adamların? Hedef şu: Eğer Kur’anın beyanı,
Kur’anın tamamlayıcısı ve açıklayıcısı olan hadisler ekarte edilirse
sonunda Kur’an da çok rahat ekarte edilebilir. Veya "sünnet yani
Rasulullah efendimizin anlayışı ve uygulaması ekarte edilirse o zaman
Kur’anı salt aklımızla anlayıp dilediğimiz gibi bir müslümanlık yaşama
ve
Kitab'ı kendi arzu ve heveslerimize göre anlayıp yorumlama imkanını
elde ederiz" derdi vardı adamların. Keyiflerine geldiği gibi bir din
yaşama, din belirleme konusunda hiçbir kayd-u bend altına girmeme
arzularından kaynaklanıyordu bu iddia.
Bugünküler de hemen hemen buna benzer iddialarla ortaya
çıkmaktadırlar. Esasen bu iddiaların altında akılcılık, rasyonalizm
yatmaktadır. Yani Kur'anı anlamak için yalnızca akıl yeter, bunun
dışında
ne sünnete, ne de başka bir kaynağa ihtiyaç yoktur iddiası yatmaktadır
bir. İkinci olarak da bu iddianın altında Ashab-ı Kirama karşı gü-
vensizlik ve itimatsızlık yatmaktadır. Zira sünneti Rasülüllah'tan
sözlü
olarak bize aktaran Ashab-ı Kiram efendilerimizdir. Eğer bu mevzuda,
hadislerin bize aktarılması konusunda ashab-ı kiram efendilerimize
herhangi bir itimadsızlık isnad edersek o zaman Kur'an'a da itimad
etmemek gerekecektir. Kur’an'dan da şüphe etmemiz gerekecektir. Zira
Kur'an'ı yazıp, hıfzedip, toplayan ve bize ulaştıranlar da ashab-ı
kiram
efendilerimizdir. Görülüyor ki bu iddianın altında Kur'an'ı reddetme
sinsi planı da yatmaktadır. Yani bugün sünnet diyecekler, bu tuttu mu
yarın Kur’an diyecekler. "Kur’an'a da itimad edilmez, çünki hadislere
bir
sürü yalan yanlış şeyler katanlar elbette Kur’ana da katmışlardır"
diyecekler ve dini bitirecekler.
İşte üç aşağı beş yukarı dünkülerin de bugünkülerin de demeye
çalıştıkları bunlar. Şimdi bu iddianın sahiplerine peygamberin ne
olduğunu, peygamberin kim olduğunu, sünnetinin bizim dinimizde,
bizim hayatımızda yerinin ne olduğunu anlatmamız gerekecektir.
Peygamberin dinde temel odak nokta olduğunu, onsuz dinin
olmayacağını, onsuz müslümanlık olmayacağını, olamayacağını
anlatmamız gerekecek. Peygamberin kullukta adım adım takip edilmesi
gereken, kendisine tabi olunması gereken bir mukteda bih olduğunu, bir
üsve-i hasene olduğunu anlatmamız gerekecek. Peygamberin Kur’an'ın
beyan edicisi, Kur’an'ın tamamlayıcısı ve açıklayıcısı olduğunu,
sünnetsiz
Kur’an'ın anlaşılamaz olduğunu, peygamberin sürekli Allah kontrolünde
bir masum olduğunu ve Rabbımızın kitabında kendisine itaat istediği
herbir bölümde aynı zamanda peygamberine de itaat istediğini, bu
konuda peygamberle Allah'ın arasını ayıranların kafir olduklarını,
peygambere din belirleme, haram ve helal koyma hakkının verildiğini,
anlatmamız gerekecek. Kur’an'da Rabbımızın anlatmadığı pek çok
konuyu pek çok konuyu kendisine anlattırarak Rabbımızın peygamberini
dinde nasıl şari kıldığını anlatmamız gerekecek.
Ali Sağir